Fırından dönüyor belli, elinde ekmek poşeti ve bağıra bağıra
Pepe şarkısı söylüyor; ‘’iki ekmek aldım eve gidiyorum biri büyük biri küçük
iki ekmek aldım’’ neşeli ritmik seke seke koşarcasına J O’na eşlik etmek
istedim, utanır diye yapmadım yada keyfini bozmak istemedim sadece dinledim
keyfiyle bende keyiflendim J
Bugün çocukların neden böyle neşeli mutlu olduğunu daha bi’
anladım sınıfta.. öyle saflar ki oturup izledik, kendilerinin farkında
değiller, bağımsız davranışları öyle bağımsız ki küçük sandalyelerini yan masaya taşırken bile oraya
buraya çarpmadan geçemiyorlar sonra da
umursamıyorlar hangi arkadaşına çarparsa çarpsın ne arkadaşının ne de onun
umrunda oluyor..işlerine bakıyorlar, oyun hamuru oynamaya devam ediyorlar J
Dünya umurlarında değil çünkü.. böyle mutlular, ben şimdi
bağıra bağıra pepe şarkısı söyleyebilir miyim? Ya söylersem? İnsanlar ‘’bu kız
deli mi?’’ Demez mi?
Birisi ben masada çalışırken sandalyemi itse özür dilemese
ne yaparım? Dışımdan olmasa bile içimden kızarım, ee sende öyle yaparsın .. bi’
çocuk kadar olamıyoruz bazen dimi?