bi’ çocuk kadar olamıyoruz bazen dimi?

Fırından dönüyor belli, elinde ekmek poşeti ve bağıra bağıra Pepe şarkısı söylüyor; ‘’iki ekmek aldım eve gidiyorum biri büyük biri küçük iki ekmek aldım’’ neşeli ritmik seke seke koşarcasına J  O’na eşlik etmek istedim, utanır diye yapmadım yada keyfini bozmak istemedim sadece dinledim keyfiyle bende keyiflendim  J

Bugün çocukların neden böyle neşeli mutlu olduğunu daha bi’ anladım sınıfta.. öyle saflar ki oturup izledik, kendilerinin farkında değiller, bağımsız davranışları öyle bağımsız ki küçük  sandalyelerini yan masaya taşırken bile oraya buraya çarpmadan geçemiyorlar  sonra da umursamıyorlar hangi arkadaşına çarparsa çarpsın ne arkadaşının ne de onun umrunda oluyor..işlerine bakıyorlar, oyun hamuru oynamaya devam ediyorlar J

Dünya umurlarında değil çünkü.. böyle mutlular, ben şimdi bağıra bağıra pepe şarkısı söyleyebilir miyim? Ya söylersem? İnsanlar ‘’bu kız deli mi?’’ Demez mi?

Birisi ben masada çalışırken sandalyemi itse özür dilemese ne yaparım? Dışımdan olmasa bile içimden kızarım, ee sende öyle yaparsın .. bi’ çocuk kadar olamıyoruz bazen dimi?